Fernando Beorlegui Beguiristain pasio handiko eta izaera inkonformistako artista izan zen. Une oro berritzeko eta hausnartzeko joera zuen, eta horixe bihurtu zen bere funtsezko ezaugarrietako bat. Hala, artistaren oinordetza Euskal Herriko eta Espainiako artera iritsi zen, modernitatearen eraginak eta bilaketa piktoriko purua uztartzeko egindako lanaren ondorioz.

Madrilek ez zion prestakuntza plastiko solidoa soilik eskaini; errepertorio bisual zabalagoa eta aberatsagoa osatzeko aukera ere eman zion. Gustav Doré, Francisco de Goya edo José Gutiérrez Solana bezalako maisuen teknika eta estiloa aztertu eta jorratzea ezinbestekoa izan zen bere hizkuntza piktorikoaren garapenean. Horien bidez, Beorleguik dramatismoa, argi kontrastea eta errealitatearen ikuspegi kritikoa txertatu zituen margolan eta grabatuetan, bere nortasun artistikoa izango zen horren oinarriak finkatuz.

1952an Logroñora joan, eta upategiak hornitzeko negozioaren ardura hartu zuen. Bertan, margolari talde batekin partekatu zuen estudioa, eta Arte eta Lanbide Eskolan buztina lantzeko eta igeltsua husteko teknikak ikasi zituen, «Reina» irakasle zuela.

1954an, María Luisa Ereñarekin ezkondu, eta Logroñon finkatu zen. Ondoren, 1958an, Eibarrera lekualdatu zen. Hiri hori Beorleguiren heldutasun artistikoaren, ondarearekiko konpromisoaren eta artearen irakaskuntzaren epizentroa bilakatu zen. Inguru industrial hartan, dinamismo eta eferbeszentzia kulturaleko giroan murgilduta, artistak bere ekoizpen plastiko handiena garatu zuen. Gainera, berebiziko garrantzia izan zuen arte bisualen inguruko sare kolektiboa eraikitzeko orduan.

70eko hamarkadan, Eibarren gorakada kultural nabarmena egon zen, Beorlegui bera ere partaide aktiboa izanik. Debako Eskola martxan jartzeko proiektuan eragile garrantzitsua izan zen, bere ikuspegia eta ezagutza txertatu baitzituen izen handiko beste artista batzuekin batera. Ondoren, Arrate Kultur Elkarteko kide eta zuzendari gisa, euskal artea eta nortasuna sustatzeko ekimenak bultzatu zituen, tradizioaren eta modernitatearen arteko lotura ezarriz. «Gorutz» taldean egonik, Daniel Txopitea, Iñaki Larrañaga eta Marino Plazarekin batera, panorama artistikoaren agente dinamizatzaile gisa zuen rola indartu zuen.

80ko hamarkadan, bere ibilbidea guztiz finkatuta, Beorlegui arte grafikoen irakasle eta sustatzaile gisa nabarmendu zen. Aurreko hamarkadan diziplina hau lantzen hasi ondoren, erabakigarria bihurtu zen teknika hauen hedapenean. Eibarko Armagintza Eskolako ikastaroetan gauzatu zen, adibidez, bere magisteritza. Horietako batetik, beste grabatzaile eta damaskinatzaile batzuekin batera, Azido Taldea sortu zen. Pedro Azpiazuren laguntza ezinbestekoa izan zen Elgoibarren Egur Arte Eskola sendotzeko. Espazio horietatik artisten belaunaldi berrien prestakuntza bultzatu zuen. Bere oinordetza bere banakako lanaz harago doa, garaiko nortasun artistikoan txertatzeraino. 

Nahiz eta bere ibilbide artistikoa berrogeita hamarreko hamarkadan hasi, hirurogeita hamarreko eta laurogeiko hamarkadetan iritsi zen Beorlegui bere adierazpen plastikoaren gorenera. Urte horietan, bere unibertso artistikoak konplexutasun handiena lortu zuen, errealitatea plano onirikoa eramanda.

Aldi hartan, Euskal Herria eferbeszentzia kultural betean zegoen. Beorleguiren irudimenak eta argitasunak hori ere jaso zuten. Garai hartako bere lanaren aberastasuna ez da soilik sortzaile gisa lortutako heldutasunaren emaitza, baizik eta baita ezarri zituen harreman pertsonal eta artistikoen ondorio ere. Bere xarmari eta bere garaikideak baino apur bat nagusiagoa izateari esker, laguntasun sareak osatu ahal izan zituen artista handiekin, besteak beste Jorge Oteiza, Gabriel Ramos Uranga, Juan Luis Mendizabal, Txema Cundín, José Luis Zumeta eta Vicente Ameztoyrekin, bai eta Gorutz taldeko kideekin ere. Sortzaileen zirkulu hori funtsezkoa izan zen bere ekoizpena elikatu zuten ideia eta kezkak trukatzeko.