Oraintxe bertan, lerro hauek idazten ari naizela, hegazkin baten barruan nago. Ez da pentsamendu metaforikoa, literala baizik. Bilbotik Parisera noa. Hegaldi laburra da, ordu eta erdi eskas, testu hau idazteko eman dudan denbora, Durangoko Arte eta Historia Museoan, Durangoko Udalak emandako Sor(tzaileen)Leku bekaren irabazleetako bat izan ondoren, "Zulo bat zeruan" erakusketa prestatzen ari naizela.

Prozesuari buruz pentsatzen ari naiz, porrotari buruz, husteari buruz, gorputz fisiko baten desmaterializazioari buruz, hori ere existentziala. Laster, minutu gutxi barru, lurreratzea hasiko da eta hodeiak agertuko dira berriro. Hegazkinak airea zeharkatzen du, labanak ogia mozten duen bezala xerratuz; hala ere, ez du murrizten, baizik eta elementua batzen du, eta, beraz, beti da polita lurretik bista altxatzea zeruan sortzen diren lerroak ikusteko, erreakzio-motorrekin. Izan ere, finitudean pentsatzea izua ematen didan zerbait da beti, espazio amaigabe batean bizi gara; baina behartuta gaude pentsatzera denak hutsari aurre egin behar diola amaierari dagokionez, krisia zentzurik eta erabilgarritasunik gabea izan baitaiteke sortzeko errealitate bat, oinez ibiltzean zango bati egiten zaion lehen mugimendua bezala, adostutako helbururik gabeko ibilbide baten hasiera aktibatuz.

Eraikuntza txiki iragankor bat erortzea, kartazko gaztelu bat bezala, baina baita batere erasan ez dien sendoenetarikoa ere, eta horrela ezer ez da betiko, eta maitasuna ere ez da, orduan, zergatik izan beharko luke burdinazko eta hormigoizko eraikin batek?