Topikoaren eta ezohikoaren artean kokatuz, eredu dokumentalaren eta irudi fotografikoari dagokion anbiguotasunaren artean, Boisierrek estrategia formal eta narratiboak erabiltzen ditu -hala nola zatikatzea, errepikatzea, erretikulatzea edo sekuentziatzea-, mendiko paisaiaren irakurketa plural eta irekia bultzatzen dutenak. Horrela, topografikoaren eta sinbolikoaren arteko mugei aurre egiten die, eta hurbildu eta paisaiarekin konektatzeko aukerak zabaltzen ditu.

Erakusketak La Araucanía, Bizkaia eta Asturiasko mendi, mendilerro eta mendien arteko elkarrizketa proposatzen du, artista bizi izan den lurraldeak, ingurune naturalaren ikuspegi autorreferentziala, polisemikoa eta anitza eskaintzeko asmoz. Boisierrek igoera, isiltasuna, gelditasuna, akatsa eta lekukotza bezalako gaiak jorratzen ditu, eta argazkigintzak -bai alderdi teknikoan, bai gailu kultural gisa- paisaiaren eraikuntzan eta berrasmatzean izan duen zeregina aztertzen du. Horretarako, irudi propioak eta Gerediaga Elkarteko (Durango) eta Pueblu d’Asturieseko (Gijon) Muséu Fototekako argazkiak konbinatzen ditu, eta lotura dinamikoa sortzen du artxiboaren eta sorkuntza garaikidearen artean.