Dokumentalak trebeki jasotzen ditu Abaituaren bizitzako alderdi batzuk, eta gaur egun argazkigintzan aritzen diren emakumeetara bideratzen ditu, hala nola Elssie Ansareo, Erika Barahona edo Maied Urrutia. Eta, gainera, proiektua bultzatzen duen asmo dialektikoa errazten duten itzalen eta urtuen artean egiten du, batez ere inplikazioak desberdinak eta are kontrajarriak diren heinean, nahiz eta horietako batzuetan nartzisismo erradikalarekin agertzen den Virginia Woolfek bere garaian aldarrikatu zuen gela propioaren oroitzapena.

Baina, beharbada, eszenaratzearen adierazgarriena Eulalia Abaituaren biografo Maite Jiménez Ochoa de Aldak egiten duen baieztapena da, bere argazkiez gain, argazkilari bizkaitarrak ez zuela idatzizko lekukotasunik utzi, ez gutunik, ez ohar soilik, bere irudien bidez bakarrik hitz egin nahi izan balu bezala eta hitzaz mesfidati balitz bezala, eta agian gehiago mende aldaketako eta gizarte eraldaketa handiko garai gorabeheratsu haietan emakume baten hitzaz.

Mende aldaketa horri buruzko ebidentzia mutu eta, hala ere, oso adierazkorra ekarri zuen Abaituak, eta are gehiago burgesa ilustratuaren posturatik jada desagertzen ari zen mundu tradizionala dokumentatzeari ekin zionean.